Uczenie angielskiego w Chinach - ANEGDOTKI Z CHIŃSKIEJ SZKOŁY

Nasza kariera nauczycielska niedawno dobiegła końca. Nie mówimy, że na zawsze, bo może się okazać, że nie zniesiemy "dobrej zmiany" i trzeba będzie opuścić Polskę :P. Może chęć pomieszkania w Tajlandii, Wietnamie, a może nawet i Japonii będzie zbyt silna, by nie zacisnąć zębów i nie wrócić do tej pracy. A może po prostu kiedyś zmienimy tylko język i będziemy uczyć chińskiego w Polsce? Czas pokaże...

Nasza dwuletnia kariera nauczycielska sprawia, że wiemy o tej robocie bardzo wiele i w dalszym ciągu będą powstawać notki dotyczące nauczania angielskiego w Chinach. Nasze doświadczenia mogą bowiem pomóc, albo przynajmniej dać Wam do zrozumienia, czego się spodziewać.

Wielokrotnie pisałyśmy o złych stronach tej pracy, ale nie ukrywałyśmy też, że wysokość zarobków doskonale rekompensuje te różniste przeboje. Czy tylko to trzymało nas w tej robocie? Posłuchajcie szczerej spowiedzi Katarzyny, znanej szerzej jako KEJK LAOSZY.

Chińska szkoła podstawowa po raz pierwszy! 

Moja pierwsza praca w chińskiej podstawówce do końca życia pozostanie jednym z najgorszych koszmarów. Wiele rzeczy, dużo tragiczniejszych w skutkach wydarzeń (jak choćby nawet najstraszniejszy w naszym życiu rabunek), wydaje mi się teraz całkiem ciekawymi anegdotkami, jednak chińska podstawówka... Zaczęłam tam pracę jako człowiek prawie niedoświadczony. Miałam za sobą tylko podejrzany obóz letni i jeszcze bardziej podejrzaną pracę u niejakiego Jacka Danielsa (o dziwacznych miejscach pracy będzie osobna notka).

 Nie miałam pojęcia, jak w ogóle traktować dzieci w wieku 10-12 lat. Czego od nich wymagać i jakimi metodami przekazać im wiedzę? Na dodatek zaszokowało mnie, że dzieci jest w klasie 40-50, a chińska nauczycielka ulatnia się, gdy tylko ma okazję. Dzieci nie mają zeszytów i mamy grać w gry i uczyć się mówić. W takiej grupie?! Nie chcę się wdawać w szczegóły, ale bachory najzwyczajniej ignorowały moją ciężką pracę oraz kreatywność i zachowywały się skandalicznie. Może problemem było dla nich to, że mówię do nich w języku zupełnie niezrozumiałym (serio, nawet przedszkolaki były dużo lepsze), a może to, że najzwyczajniej nie byłam dla nich żadnym autorytetem. Tak po prawdzie, to w szóstej klasie zdarzały się dziewczynki wyższe i większe (sic!) ode mnie. Dodatkowo Azjaci mają jakiś problem z określaniem wieku Europejczyków i dzieci za nic w świecie nie chciały wierzyć, że mam 26 lat i należy mi się szacunek. Miałam tam zajęcia godzinę dziennie, zaraz po lekcji w przedszkolu. Później szóste klasy przygotowywały się do egzaminów, więc zostały tylko 3 lekcje w tygodniu, ale i tak... Gdy kończyłam lekcję w piątek myślałam już tylko o tym, że we wtorek o 12 znów będę musiała tam iść i że trzeba będzie robić coś z tymi bachorami.

Przedszkole!

Godzina dziennie w podstawówce jawiła się jako koszmar, za to dwie godziny z przedszkolakami rano i dwie godziny po południu, były dla mnie wręcz rozrywką. Podrzucają mi do klasy dwuletnie dzieci? Spoko spoko. Kejk Laoszy ma doświadczenie! Niestety jestem człowiekiem, który bardzo szybko zatraca się w jednej rzeczy, dlatego postanowiłam zostać "najlepszym nauczycielem".

Kupowanie dzieciom zabawek, żeby zajęcia były jak najciekawsze, robienie pomocy do 2 w nocy, nawet gdy następnego dnia trzeba wstać o 6. Nie mówiąc już i kupowaniu słodyczy w nagrodę za dobre odpowiedzi... Doszło nawet do tego, że gdy spadłam ze schodów w metrze, to bardzo poobijana poszłam do pracy, zamiast odpocząć w domu. Dodam może, że robiłam to wszystko w czasie, w którym pozostali nauczyciele robili swoje, byle robić i by na zdjęciach dla rodziców wyglądało dobrze. I jednocześnie zarabiali tyle samo, bądź więcej niż ja.

Niestety przez mojego wstrętnego agenta przedszkole nie przedłużyło z nami umowy. Kolejne przedszkole, tak zwane "Najlepsze Przedszkole", pojawi się jeszcze w innej notce, nieco zmieniło moje zaangażowanie. Pewnie dlatego, że byłam bardziej nianią, niż nauczycielką...

Podstawówka po raz drugi!

Kiedy zaproponowano mi prowadzenie Klubu Dyskusyjnego w podstawówce, nieco zmroziło mi kark. PRZECIEŻ TO ZNÓW BĘDĄ 12 LETNIE DZIECI! - pomyślałam drukowanymi literami.  Dzieci takie jawią mi się jako małe potwory, które z radością rozszarpałyby swojego nauczyciela żywcem. Naprawdę nie rozumiem, jak można uważać, że są mniej kłopotliwe niż przedszkolaki. Praca miała być jednak lekka, miła i  przyjemna. Krótka (20 minutowa) prezentacja na temat jakiegoś kraju, a później dzieci dyskutują. I tak godzinkę w tygodniu. Brzmi spoko? Jak było?

Przygotowanie pierwszej prezentacji multimedialnej zajęło mi chyba z 12 godzin... Trzeba było nie tylko zdobyć informacje o danym kraju, ale jeszcze je przesiać, ustalić strukturę prowadzenia takich zajęć i wszystko w formie atrakcyjnej dla dzieci. Kolejne kraje były już prostsze, bo miałam wzór prezentacji, ale w dalszym ciągu zajmowało to kilka godzin. A jeszcze szukanie jakichś ciekawych filmików (film zawsze skupia uwagę lepiej niż zdjęcie)... A przecież płacili mi tylko za godzinę pracy! Mogłoby się wydawać, że to nigdy w życiu się nie opłacało, ale...

Z wykształcenia jestem kulturoznawcą i antropologiem kulturowym. Nic w świecie nie jara mnie bardziej niż to, co obce i egzotyczne. Tak więc przygotowywanie materiałów było prawdziwą przyjemnością. Najlepsza z tego wszystkiego była jednak sama lekcja. Dzieci serio mnie słuchały. I to na dodatek z otwartymi gębami. I, w przeciwieństwie do moich innych paskudnych uczniów, darzyły prawdziwym szacunkiem. Posiadałam bowiem niezmierzoną wręcz wiedzę. Trujące żaby w brazylijskiej dżungli, a może kuchnia uliczna Meksyku? Taniec hakka i śpiewanie hymnu Nowej Zelandii po maorysku (polecam, bo jest on wyjątkowo wspaniały, ale tak po prawdzie, to możecie go wyłączyć już po drugiej zwrotce).

A może kręcenie zadkami, by naśladować półnagie panie z karnawału w Rio? Albo wybory na najdziwaczniejsze zwierzątko Australii. Naprawdę bawiliśmy się przednio i widziałam, że wielokrotnie dla tych dzieci otwierają się nowe światy. Może zabrzmi to dość nieskromnie, ale wiem, że wiele z tych dyskusji na zawsze zmieniło myślenie moich uczniów. Bo zobaczyli, że świat poza Chinami jest naprawdę piękny i wspaniały. I że może być baaaardzo inny, niż rzeczywistość, do której młodzi Chińczycy są, dosłownie, tresowane. I że może ich Dżongło nie jest jednak najwspanialsze na świecie.

To podczas tych zajęć udawałam też Kanadyjkę --> możecie o tym poczytać tutaj. W sumie wielokrotnie złamałam też różne chińskie zasady nie poruszania tematu religii, polityki i takich tam. Pokazałam dzieciom gołe tyłki pań tańczących sambę! I co ciekawe, w tym wieku dzieci już nie wykrzykiwały fuuuuuuuuj, ale zaśmiewały się do łez. Samba wydała im się jeszcze zabawniejsza niż taniec hakka, który wygląda TAK:

Z resztą pani chińska nauczycielka stwierdziła radośnie, że mogłabym ja dzieci nauczyć tańca hakka, coby odtańczyły go na akademii z okazji końca roku...

Wnioski z tej pięknej historii są proste: Czasem lepiej robić coś, co sprawia Wam przyjemność, nawet, jeśli zarabia się mniej. I... nie wszystkie dzieci są wstrętne i podłe. Nawet małe Chiniątka mogą być... miłe, a praca nauczyciela nie zawsze jest podła i straszna. Muszę nawet przyznać, że troszkę za nią tęsknię...